Για πόσο ακόμα

Για πόσο ακόμα

Για πόσο ακόμη θα υπάρχουν άνθρωποι
Που ζουν βυθισμένοι σε αδυσώπητο «δήθεν»,
Που χειρίζονται τις καταστάσεις αθυρόστομοι και βιαστικοί,
Που κινούνται σχεδόν πάντα με βάση την ψυχρή λογική;

Για πόσο ακομη θα θεωρούμε
Τον εγωισμό υποκειμενικό
Το τέλειο αποκλειστικά δικό μας και παντοτινό;
Ό,τι ζούμε είναι αληθές
ή μήπως πρόκειται για μια ανακρίβεια του χθες;;

Για πόσο ακόμη θα πιστεύουμε
Ότι θα μετρήσουμε το χρόνο,
ότι θα καθήσουμε σε θρόνο,
Ότι δεν νοιώσαμε ποτέ μας φθόνο;

Για πόσο ακόμη θα υποκύπτουμε
Σε πρόσωπα κλειδωμένα και σκληρά,
Σε εγωισμούς απύθμενους,
Και συμβόλαια φαιδρά ;

Για πόσο ακόμη θα χορεύουμε
Σε χορούς οδυνηρούς της ζωής,
Στο ρυθμό της λυκοφιλίας
Στην εκκωφαντική μελωδία της σιωπής;

Για πόσο ακόμη θα κοιτούμε
Τα σκοτεινά αστέρια του κόσμου μας
Την ζωή μέσα από την κλειδαρότρυπα
Τις δικές μας ελπίδες χωρίς ικανότητα;

Για πόσο ακόμη θα κλειδώνουμε
Την φαντασία μας σ’ένα κιβώτιο
Τις στιγμές μας σ’ένα ρολόι
χωρίς να παραδεχόμαστε ότι αυτό μας τρώει;

Για πόσο ακόμη θα προσπαθούμε να μαζέψουμε
αυτά που άπλωσαν οι μοίρες, η ζωή
και οι επιλογές του παρελθόντος;
Για πόσο ακόμη θα συλλέγουμε τα κομμάτια
του σπασμένου μας εαυτού
που χωρίς ψεύτικες ασπίδες
αλλά με πολλές ελπίδες,
μπήκαμε στην μάχη και παλέψαμε για αυταπάτες,
ίσως για ονειρικές αγάπες……

Δημητριάδου Κατερίνα