Άνθρωποι

Άνθρωποι

Άνθρωποι, έρχονται και παρέρχονται. Eισβάλουν στην ζωή μας και μένουν ή εξαφανίζονται με δική τους επιλογή. Άνθρωποι της επιφάνειας και της άποψης, που προσποιούνται, γυροφέρνοντας έξω, δίπλα, μέσα στα συναισθήματα μας αλλά ποτέ δεν εμβαθύνουν από την στιγμή που ανακαλύπτουν ότι τo συμφέρον αλλά και η βολικότητα είναι τέρας και τους έφαγε, είναι πόρτα και έκλεισε.

Άνθρωποι που κρύβονται μέσα στο αναπάντητο και σε μπερδεύουν μέσα στο ουτοπικά υπέροχο. Άνθρωποι που λατρεύουν να φορούν την προσωπίδα της τελειότητας γιατί απλώς ξέρουν να μας χειρίζονται. Άνθρωποι που δίνουν μάχη να μας κατατροπώσουν, να μας φέρουν πεσμένους στα γόνατα και να μας κάνουν να θεωρούμε ότι αγαπηθήκαμε διότι εμείς δυστυχώς ( ή ευτυχώς, - ποιος ξέρει ) αγαπήσαμε. 

Άνθρωποι.

Άνθρωποι που, από το πουθενά, εμφανίζονται και χτυπούν την πόρτα μας παρακαλώντας για λίγη αγάπη και εμείς τους περιφρονούμε, γιατί απλά δεν τους περιμέναμε. Άνθρωποι που ανήκουν στην σφαίρα τους είδους προς εξαφάνιση, του σπάνιου... και ζουν με σκοπό να μας μάθουν, να μας γνωρίσουν, να μας εξερευνήσουν και να μας πιστέψουν. Άνθρωποι τέτοιοι δεν αναγνωρίζονται με την πρώτη μάτια και μόνο οι ικανοί, ή και οι τυχεροί, καταφέρνουν τουλάχιστον ακόμα και όταν τους χάνουν να συνειδητοποιήσουν τι έχασαν και ας είναι πια αργά. Παρόλα αυτά κάποτε θεωρήθηκαν το έτερον ήμισυ και ας μην ξεπεράστηκαν τελικά ποτέ παρά μόνο κρύφτηκαν κάπου μέσα στα καλύμματα της ψυχής μας, λειτουργώντας σαν την σταγόνα. Μικρή αλλά ύπουλη. Την παίρνεις είδηση όταν φέρει την πλημμύρα.

Άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι, καινοτόμοι με ανάγκη για εξερεύνηση της καλύτερης όψης και της διαφοράς που παλεύουν να διευρύνουν τους ορίζονται τους, όπου πάντα θα τους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία διότι την κατέκτησαν, την κέρδισαν. Παρ’ όλα τις περισσότερες φορές τυχαίνει να εξουσιάζονται από τους στενόμυαλους, οπισθοδρομικούς και φοβισμένους για υψηλές επιδόσεις που έχουν ανάγκη να πιαστούν από τους υψηλότερους για να ζήσουν γιατί μέχρι στιγμής σκιάζονται από το ευρύ πνεύμα. Και όμως, τι κρίμα!!! Να επιμένουν στην δική τους χαμηλοτάβανη πραγματικότητα!!!!

Άνθρωποι που φοβούνται να εκφραστούν για να μην σχολιαστούν. Αυτοί που δεν εξωτερικεύονται και προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους το αντίθετο. Δυστυχώς εκεί μέσα μπαίνει το συναίσθημα τους και αυτό σημαίνει καταστροφή για τον δικό τους μικρόκοσμο και τον σχεδιασμό που είχαν κάνει.

Και η αγάπη που κρύβεται τελικά; Τι μπορούμε εμείς να πιστέψουμε και ποιος να μας πιστέψει; Εμείς σε τι ανθρώπους κατατασσόμαστε; Είμαστε αυτό που πρέπει, αυτό που μας πρέπει ή αυτό που μας βολεύει, αυτό που πρόχειρα και αβασάνιστα ταιριάζει στα εύκολα μέτρα μας; Αλλά και τι είναι αυτό που πρέπει τελικά;

Δημητριάδου Κατερίνα