Απόπειρα Περιγραφής

Απόπειρα Περιγραφής

Είναι λίγο πριν το μεσημέρι. Ανοίγω το παράθυρο του υπνοδωματίου μου και νομίζω ότι θα ακούσω τις φωνές από τους χθεσινούς πανηγυρισμούς. Αντί αυτού, προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Υπάλληλοι του δήμου μοιρασμένοι παντού προσπαθούν να βάλουν σε κάποια τάξη τους δρόμους. Το έργο τους, ωστόσο, είναι δύσκολο καθώς υπάρχουν σκουπίδια σε διάφορα μέρη. Ακόμα, πολλοί κάδοι είναι γυρισμένοι ανάποδα. Τι θέαμα! Από κάποιους μάλιστα βγαίνει ακόμα λίγος καπνός. Παράλληλα, τα αυτοκίνητα που περνούν από τον δρόμο είναι ελάχιστα. 

Άμα κάποιος κοιτάξει πιο πάνω θα αντικρίσει τις πολυάριθμες ελληνικές σημαίες που είναι τοποθετημένες στα μπαλκόνια. Το σκηνικό θυμίζει εθνική εορτή. Οι λιγοστοί περαστικοί ακόμα τραγουδούν ενώ τα αυτοκίνητα που περνούσαν από τον δρόμο κόρναραν συνεχώς. Κανένας δεν είχε ξεχάσει τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας.

Μόλις λίγες ώρες πριν ο δρόμος ήταν πλημμυρισμένος από κόσμο. Όλες οι καφετέριες ήταν γεμάτες και οι ιδιοκτήτες τους κερνούσαν τον κόσμο γεμάτοι χαρά. Η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική. Όλοι αγκαλιαζόταν μεταξύ τους, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, από μικρά παιδιά στις αγκαλιές των γονιών τους, μέχρι και ηλικιωμένοι. Η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα ολονών. 

Ενώ, οι περισσότεροι κρατούσαν στο χέρι μια ελληνική σημαία ή ήταν τυλιγμένοι με αυτήν... Δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί κάποιος που να μην ήταν ντυμένος στα γαλανόλευκα. Και να η εικόνα! 

Λίγο παραπέρα, κάποιες παρέες νεαρών ρίχνουν πυροτεχνήματα που χρωματίζουν τον ουρανό και τραβούν επάνω τους τα βλέμματα. Δεν λείπουν και οι νέοι που κυκλοφορούν με πυρσούς αλλά και οι ανεγκέφαλοι που βάζουν φωτιά στους κάδους προκαλώντας μία μικρή ένταση. Τίποτα όμως δεν μπορεί να χαλάσει την φοβερή διάθεση των ανθρώπων τριγύρω. Η χαρά που νιώθουν τους κάνει ,έστω και προσωρινά, να ξεχνούν τα προβλήματα και τις έγνοιες τους.

Κι ο αφηγητής της ιστορίας μέσα στα γεγονότα... Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να ξεχάσω τις τελευταίες στιγμές του αγώνα. Όλοι γύρω μου αγκαλιαζόταν, και φυσικά μαζί με αυτούς και εγώ. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι, πως λίγο παραπέρα από μένα περίμενε υπομονετικά μία ηλικιωμένη γυναίκα με έναν σταυρό στα χέρια της... 

Έμοιαζε να προσεύχονταν.  Κάποιοι δεν άντεχαν να βλέπουν και είχαν την πλάτη τους γυρισμένη προς την γιγαντοοθόνη. Κοιτάζουν τριγύρω προσπαθώντας να κρίνουν από τις αντιδράσεις των άλλων. Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά, τα χαμόγελα κι οι αγκαλιές έδιναν και έπαιρναν.  Όλοι έμοιαζαν ευτυχισμένοι.  Ο θόρυβος ήταν τόσο εκκωφαντικός που ήταν αδύνατο να ακούσεις καθαρά ακόμα και τον διπλανό σου. Το μόνο που ξεχώριζες ήταν κάποια συνθήματα.  Την ώρα της απονομής τα πάντα ησύχασαν καθώς ακουγόταν ο εθνικός ύμνος. Όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερος κόσμος κατέφθανε. Άλλοι ερχόταν πεζοί ενώ άλλοι είχαν προτιμήσει τα μηχανάκια... Ο κόσμος γινόταν ένα με το σύνολο. 

Μετά από λίγο κατέφθασαν και τα πρώτα τηλεοπτικά συνεργεία, με τους δημοσιογράφους να παίρνουν τις πρώτες συνεντεύξεις από τους απλούς πολίτες. Όλες οι δηλώσεις είχαν πανηγυρικό τόνο, ενώ συνοδευόταν από χορευτικά τραγούδια. Αφού εξασφάλισαν μερικά πλανά, οι δημοσιογράφοι παράτησαν το καθήκον... πανηγύριζαν και τραγουδούσαν μαζί με τον κόσμο.

Περίπου μία ώρα πριν, επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Όλοι παρακολουθούσαν τον αγώνα ενώ λίγοι ήταν εκείνοι που έκρυβαν το έντονο αίσθημα της αγωνίας που ένιωθαν.  Τη στιγμή του γκολ, όλοι ξέσπασαν. Παντού υπήρχε ικανοποίηση ενώ οι πρώτες προβλέψεις για την κατάληξη του αγώνα είχαν ξεκινήσει.  Οι περισσότεροι προέβλεπαν την νίκη της Ελλάδας ενώ λίγοι ήταν οι πιο συγκρατημένοι...  Δεν νομίζω να ήταν πολλοί αυτοί που πίστευαν σε αυτό που θα ακολουθούσε. Κι όμως, η Ελλάδα θα γινόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης για το 2... Δε θα το κλείσω ποτέ το παράθυρο του δωματίου μου!

Βλαχοπαναγιώτης Θεοχάρης