Φόνος στη Νέα Υόρκη

Φόνος στη Νέα Υόρκη

Νέα Υόρκη, μια πόλη ονειρεμένη για πολλούς, μοναδική ανάμεσα σε πλήθος άλλων πόλεων. Οι περίφημοι ουρανοξύστες που ορθώνονται σε κάθε γωνιά της πόλης συνοδεύονται από αμέτρητα πολύχρωμα και έντονα φώτα που δίνουν την εντύπωση στους επισκέπτες ότι ή πόλη αυτή ποτέ δεν κοιμάται. To μεγάλο καταπράσινο πάρκο, κέντρο της πόλης, περιορίζεται ανάμεσα σε σειρές κτηρίων κολλημένων μεταξύ τους και η παρουσία του δίνει μια πνοή ζωής στην πόλη, μεταφέροντας το στοιχείο της φύσης στο τοπίο. Τα ψηλά δέντρα και το πυκνό γρασίδι, είναι υγρά ακόμα από την ισχυρή καταιγίδα που προηγήθηκε.

Στην υγρή επιφάνειά τους αντανακλάται το φως της πανσελήνου. Η κίνηση των οχημάτων στους δρόμους είναι μειωμένη και οι περαστικοί ελάχιστοι. Σχεδόν απόλυτη ησυχία επικρατεί στο στενό, άχαρο σοκάκι. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα διακόπτεται από τον ολοένα και πλησιέστερο, συνεχή ήχο των σειρήνων των περιπολικών. Το σώμα της κείτεται αιμόφυρτο, ανάσκελα χωρίς κανένα ίχνος ζωής μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας από την οποία πριν λίγα λεπτά είχε εξέλθει. Το πρόσωπο της ωοειδές, στολίζεται με καστανά, πυκνά , ίσια μαλλιά απείραχτα από ότι συνέβη. Στα μαύρα γουρλωτά... απείραχτα και παράξενα εκφραστικά μάτια της αποτυπώνονται ο τρόμος και η αγωνία των στερνών της στιγμών. Το βλέμμα της απλανές, θολό και άγριο κάτι ανάμεσα σε ζωντανό και νεκρό.

Η μύτη ελαφρά κυρτή διαγράφεται ανάμεσα στα γεμάτα φόβο μάτια. Δεξιά και αριστερά σχηματίζονται δυο ωχρά, ανέκφραστα μάγουλα. Πιο κάτω τα χείλη λεπτά σα να σφίγγονται μεταξύ τους μαρτυρούν την ένταση των προηγούμενων δευτερολέπτων. Τα χέρια ανοιχτά προς τα κάτω και οι γροθιές της κλειστές, δίνουν την ψευδαίσθηση πως είναι έτοιμη να σηκωθεί και να πολεμήσει για τη ζωή της. Ένα χοντρό, μαύρο, διακριτικό παλτό που έρχεται σε αντίθεση με την τεράστια κηλίδα σκούρου κόκκινου αίματος καλύπτει το λαβωμένο σώμα της. Τα πόδια λεπτά απλώνονται ίσια, ένα με την επιφάνεια του πεζοδρομίου, δημιουργώντας τη συνέχεια του ξαπλωμένου σώματός της.

Μια σκοτεινή φιγούρα στέκεται πάνω από το άψυχο γυναικείο κορμί.  Η ίδια εντύπωση δίνεται κοιτάζοντας μέσα στα μάτια του απελπισμένου δολοφόνου και συνάμα εραστή της. Ο φόβος και η ένταση διακρίνονται στο χοντροκομμένο, πρόσωπό του. Πέφτει στα γόνατα αγκαλιάζει το άψυχο σώμα και ξεσπάει σε λυγμούς. Το ψηλό κορμί τυλίγεται για να ενωθεί με το άψυχο σώμα της συντρόφου του και στο μαύρο δερμάτινο παλτό του απλώνεται το σκούρο κόκκινο αίμα της. Η παγερή σιωπή που επικρατεί στο σκοτεινό και αφιλόξενο στενό διακόπτεται με την ηχηρή παρουσία μιας ομάδας αστυνομικών. 

Αργά το κεφάλι και ο κορμός του περιστρέφεται προς τα πίσω, αντικρίζοντας τους αστυνομικούς που κινούνται απειλητικά προς το μέρος του. Τα μακριά μαύρα μαλλιά του πέφτουν στο πλατύ μέτωπο του, τα σαρκώδη χείλη του τρέμουν την στιγμή κατά την οποία από τα μεγάλα πράσινα μάτια του που στρέφονται προς τον ουρανό κυλούν ασταμάτητα τα καυτά δάκρυα της συγνώμης. Ο καθένας μας μπορεί να είναι ένας δολοφόνος εν δυνάμει... ψέλλισε...

Αγγελόπουλος Βασίλης & Αμανατίδης Χαράλαμπος