Φήμη

Φήμη

Λέξη μικρή, τέσσερα γραμματάκια, όλα τους στη σειρά, υπάκουα στον ρόλο τους, μας ακολουθούν μέχρι το τέλος μας – ενίοτε και μετά από αυτό. Κανείς δεν ξεφεύγει από τη φήμη του, και γιατί δηλαδή θα έπρεπε να ξεφύγει από αυτήν η ηρωίδα του Ευριπίδη, η γνωστή σε όλους μας Ελένη; 

Η φήμη στην "Ελένη" του μεγάλου τραγικού αλλά και στην ζωή κάνει έντονη την παρουσία της σε πολλά σημεία, έχοντας πάντα διαχρονικό χαρακτήρα. Έχει, όπως και τα περισσότερα πράγματα, τα αρνητικά και τα θετικά της στοιχεία. Έχει την δυνατότητα να προσάψει στον οποιαδήποτε, επίθετα που επιδέχονται πάμπολλες κρίσεις, επίθετα με άκρως υποκειμενικό χαρακτήρα. Το αντικειμενικό και το δίκαιο στη φήμη, είναι μια αρκετά δύσκολη υπόθεση. 

Μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Τη σημερινή εποχή μια φήμη μπορεί να επηρεάσει έναν άνθρωπο υπερβολικά. Άλλοτε με την μορφή της επαγγελματικής απασχόλησης (π.χ. «show business» και glamour = αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα) και άλλοτε να αναγκάσει ανθρώπους να εισπράξουν, καταναγκαστικά, τον γεμάτο απόρριψη δείχτη των χεριών των άλλων, των «εκ του ασφαλούς» ομιλούντων ανθρώπων, να κουνιέται υποτιμητικά και επιδεικτικά, να ανεβοκατεβαίνει με ρυθμό κατακριτικά μπροστά τους. 

Το σίγουρο είναι ότι καταλήγουν όλα να γυρνούν γύρω από την εικόνα που δημιουργείται για το άτομο μας από αυτή την περιβόητη «φήμη». Μπορεί ακόμη και να του αλλάξει του υποκειμένου την πορεία της ζωής του.

Η Ελένη, μια γυναίκα αντιμέτωπη με τον χειρότερο και ανίκητο εχθρό της, τον ίδιο της τον εαυτό δηλαδή, συνειδητοποιεί ότι η εικόνα της, της δίνει παρατεταμένες πισώπλατες μαχαιριές, απροσδόκητες και άδικες. Η ζωή είναι αρκετά περίπλοκη για να της δώσει την δυνατότητα να ασχοληθεί με την εικόνα που δημιούργησε, με την φήμη που σμίλεψε στα επιπόλαια μυαλά των ανθρώπων που περνούν στον ρόλο του κριτή σε κάθε περίσταση. Οπότε τώρα ως πιόνι των θεών, δηλώνει απελπισμένη και συκοφαντημένη από τις φήμες που ρόλο έχουν να πλάσουν τα γεγονότα όπως αυτές θέλουν, να εξάψουν την διαχρονική ανάγκη των ανθρώπων να κρίνουν εκ του ασφαλούς, να δικάσουν επιπόλαια, να πνίξουν τυφλά την ίσως παρεξηγημένη ζωή αλλά και "ζώνη επιβίωσης" στην οποία κινείται ο συνάνθρωπος.

Όχι ταυτόχρονα... αλλά σχεδόν με τον ίδιο τρόπο κινείται και η σημερινή εποχή που δίνει μια ιδιαίτερη τιμή σε αυτόν τον λοιμό που λέγεται «φήμη», όταν αυτή στολίζεται άπειρες φορές από την χρυσόσκονη του δήθεν, του φανταχτερού, του πρόσκαιρου και του εντυπωσιακού και απειλεί τους πάντες. Περνάει από κάθε σπίτι, εισβάλει σε όλα τα άβατα και μόνο αυτά που έχουν σημαδέψει τις πόρτες τους με το αίμα της ισχυρής προσωπικότητας και της ψυχικής ελευθέριας αφήνει στην ησυχία τους. Ισως γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν προσφέρονται για χρήση και ανάλωση κι ίσως γιατί τελικά δεν έχουν την διάθεση να υποδυθούν τους πρωταγωνιστές της κλειδαρότρυπας, προς τέρψιν των υπολοίπων...

Δημητριάδου Κατερίνα & Καρδιτσάς Δημήτρης